Leszek Olszewski

2 kwietnia minął rok od śmierci Karola Wojtyły i znów media, Kościół, a za nimi masy – oszaleli. W Iławie mnie akurat wonczas nie było, ale jak usłyszałem o 10 tysiącach ludzi w nocnym marszu na amfiteatr i mityngu z udziałem biskupa, dodałem swój kolejny punkt w prywatnym i w miarę skrupulatnie prowadzonym rankingu – czego jest u Armstronga w przekroju roku więcej – festiwali muzycznych czy mszy świętych? Festiwal Piosenki Religijnej przy tym zapisuję tu po stronie sakralnej, a Złota Tarka dzięki mszy jazzowej dostaje ode mnie po punkcie i jej wynik to bramkowy remis 1:1.

To tak tytułem wyjaśnienia, jakby ktoś był zainteresowany szczegółami. Na dziś w każdym razie mamy 1:0 dla biskupa z kolegami w sutannach i jak chcą prowadzenie utrzymać do grudnia, radzę już dziś zastanowić się nad mszą żeglarską podczas lipcowych szantów i mini-mszami podczas niedzielnych letnich tam nasiadówek, które z łaski ICK mają się świetnie.

Ostatnio w jakimś filmie Made In Juesej widziałem jak para dziennikarzy udała się do Teksasu zrobić wywiad z gościem skazanym na tamten świat. Jadąc nazwali ten stan Strefą Biblii, konstatując luźno, że więcej tu kościołów niż miejsc prorozrywkowych i nie myśleli tu naturalnie kategoriami domów publicznych, a chociażby pubów, moteli itp. Powiedzieli „więcej”, a nie „tylko” o wyłaniających się co moment świątyniach, bo jakieś restauracyjki mimo wszystko mijali.

W Polsce „więcej” nie ma racji bytu, gdyż Strefa Biblii rozpanoszyła się wszędzie, choć z nieskrywanym wciąż uczuciem niedosytu, że więcej jej się należy niż do tej pory osiągnięto. Aktualnie to dobro i dobrobyt Kościoła stały się priorytetową powinnością Rzeczypospolitej i jej szarej ludyczności, a nowe, bajecznie drogie dzwony w kościele czy pseudo demonstracje religijne urastają tu dzisiaj do rangi wydarzeń medialnych.

Osiągamy podobne realia jak katolicka Europa w Średniowieczu, gdzie też towarzystwo biczowało się na głównych ulicach miast chodząc w kółko i blokując chodniki i jezdnie – prawie jak teraz Samoobrona. Ta utrata zdrowego rozsądku i zdrowych proporcji a la jednak trzecie tysiąclecie po wydarzeniach w Betlejem niesie za sobą konkretne reperkusje. Nagle okazuje się bowiem, że mimo wejścia do Unii i mieszkania na tym samym kontynencie co w Średniowieczu, nad Wisłą żyją ludzie z tamtym – wymarłym już wokół – systemem wartości w mózgach. Oczekujący od tego padołu przede wszystkim świąt, wzruszeń i wyzwań religijnych.

Te wszystkie pielgrzymki do Częstochowy akwizytorów noży kuchennych czy babć klozetowych klubów nocnych Wybrzeża – nikt mi nie powie, że są synonimem normalności dla normalnych. Zwłaszcza nagłaśniane przez ogólnokrajowe telewizje czy stacje radiowe. Na tym odrealnieniu cierpią zwłaszcza realia. Ale nikt o to nie dba, bacząc by ustawić się zgodnie z kierunkiem wiatru.

Wieczne miernoty na stołkach zerkają dziś jak tu ujść za gorliwego katolika, mimo, że do 1989 r. kościoły widział taki jegomość jedynie z zewnątrz, psiocząc na stare babki, że jeszcze tam chadzają – jak za króla Ćwieczka ich praprababki. W związku z podobnymi wysiłkami generalnie władza ma szczęśliwość ludzi daleko w jelitach. Przed wyborami się do nich niezmiennie mizdrzy a później z podobną siłą odwraca, ukazując tłumowi na cztery lata dwa pośladki.

A gros patologii swą genezę bierze właśnie z niedostrzegania lub ignorowania problemów drugiej strony. Z filozofii zostawienia samemu sobie jednostki lub jakiejś zagubionej części społeczeństwa, bo ta albo sobie poradzi albo nie. I tu kraje rozwinięte, świadome zagrożenia i potencjalnej choroby całego układu zbiorowego, wychodzą legislacyjnie i logistycznie z siebie by zminimalizować ryzyko powstania jakiejś gangreny, zwłaszcza u młodego pokolenia.

W Polsce każe się klękać, czcić, kuć idiotyzmy a po szkole – żyj na własne ryzyko. To istna tragedia państwa zacofanego, w którym płytka jak denko spodka religijność kazała prawdziwym zagrożeniom powiedzieć – wola boska. Jakim? Znajdźcie proszę coś zwłaszcza na prowincji, co skutecznie i na co dzień zabijałoby nudę egzystencji i redukowało ryzyko stoczenia się całych zastępów młodego pokolenia na manowce. Coś noszące cechy przemyślanej strategii, inicjatywy władz nastawionej na uczynienie codzienności mniej denną.

Słowem raczej wszędzie po 2 kwietnia nadszedł 3, 4, wcześniej listopad miał dni 30, grudzień nawet 31, marzec zresztą też. W Iławie rozrywką nr 1 młodzieży i dzieciaków jest wałęsanie się dniami i nocami po mieście lub osiedlu oraz – stanowiące integralną część oferty – bardzo zwykle wczesne przygody z alkoholem, papierosami oraz zestawem używek, że z szacunku wymienię trawkę, amfetaminę czy haszysz. Dzieje się to gdzie popadnie – po opustoszałych klatkach schodowych, blokowych ławkach – różnie. Seks pomijam, bo do czego się można przyczepić to można.

W Anglii 15-tysięczne i mniejsze miasteczka przede wszystkim dbają, by ludzie nie zwariowali. Za 30 funtów (równowartość połowy dniówki pracownika zatrudnionego „na czarno”) nabywa się tam miesięczny karnet do kompleksu, gdzie można z kolei zwariować od nadmiaru oferty spędzenia czasu wolnego. Bilardy, kręgle, gry Playstation, sale dla zespołów muzycznych, kino, pływalnia, telebimy transmitujące wydarzenia sportowe…

Wszystko by nie szlifować bruków i nie ozdabiać sobą zakazanych zaułków. Ktoś najwyraźniej doszedł do wniosku, że niepomiernie bardziej groźne dla człowieka niż brak dowolnego boga czy bożka jest poczucie frustracji, że żyje się np. w angielskim Suszu mając trzy ulice i obdrapane ściany swojego pokoju na co dzień i od święta. Temu więc trzeba a priori zaradzić. Trzeźwe. Niepomiernie bardziej niż oczekiwanie kiedy jakiegoś zmarłego uczynią świętym, bo czas ucieka.