Lewackość ubrana w liberalizm jest popularna wśród ludzi mediów. W Iławie również. Dla wielu ludzi mediów PiS, Trump, Brexit to populizm, nacjonalizm i faszyzm.

Środowisko dziennikarskie, nawet w Iławie, w dużej części nie rozumie społeczeństwa. Nie zauważamy ludzi, którzy ciężko pracują w lokalnych stolarniach, w sklepach, którzy dojeżdżają do szkół PKS. Przez całe lata ci ludzie nie istnieli dla warszawskich mediów.

Podczas rządów PO nasz kraj płynął ponoć miodem i mlekiem. Nie było kolejek do lekarzy, nie istniało bezrobocie na wsiach. Renciści byli niewidzialni, a problemy ludzi na umowach śmieciowych były jedynie efektem ich własnej niezaradności życiowej.

W wakacje pojechałem do Gdańska. Czekałem na pociąg powrotny, kiedy podeszła do mnie młoda kobieta. Pytała o pociąg do Tczewa. Zapytałem, na jaki ma bilet? Kobieta popatrzyła dużymi oczami. Zapytała ponownie o najbliższy pociąg do Tczewa. Pomyślałem, że albo jest chora, albo bardzo dawno nie korzystała z pociągów. Pokazałem kobiecie stojący akurat na peronie pociąg SKM do Tczewa. Wsiadła do niego z dziećmi, które trzymały kolorowe baloniki, babcią i mężem.

Rodzina 500 plus. Wbrew paskudnej propagandzie liberalnych mediów i partii, rodzice nie przepili tych pieniędzy. Po raz pierwszy od wielu lat zabrali dzieci do Gdańska. Dla wielu dziennikarzy głębokie bezrobocie i bieda na wsi nie istnieje. Są wsie bogate, ale są i wsie potwornie biedne. Do tych ludzi zwrócił się rząd programem 500 plus. Jak widać, pieniądze skończyły 25 lat wykluczenia. Całe pokolenie dorastało w wolnej Polsce, a jednak z tej wolności nie mogło skorzystać. Pracownicy dawnych spółdzielni rolniczych i PGR w ciągu kilku lat po okrągłym stole stracili pracę i godność.

Taką wieś pokazała Ewa Borzęcka w 1997 roku. Film „Arizona” był szeroko komentowany jako świetny dokument. Niestety media zapomniały, że dokument pokazuje rzeczywistość.

Kiedy różne organizacje zbierały pieniądze na biedne dzieci całego świata, w Polsce powstała nasza, własna bieda. Ludzie nie mają już własnych mieszkań. Całe pokolenie wynajmuje. Nie ma już spółdzielni, nie ma już mieszkań zakładowych. Dzieci nie mają dostępu do dentysty, który zniknął ze wsi. Dorośli nie leczą się, bo nie mają dostępu do lekarza albo nie dożywają odległych terminów. Ile lat czekało się na operację np. w 1984 roku?

Przez szereg lat nasza iławska lecznica powiatowa – zwana szpitalem – jest stawiana jako przykład sukcesu. Niektórzy dziennikarze, komentatorzy i politycy rozpływają się w zachwycie. A dziś powodem najnowszego zachwytu jest lądowisko dla helikopterów na dachu. Niby wszystko jest pięknie, ale w cieniu tej inwestycji jest brak lekarzy i niskie zarobki pielęgniarek.

Powiem mocno, że mam w nosie to lądowisko. Wolałbym te pieniądze dać lekarzom i pielęgniarkom. Mury nie leczą, leczą ludzie. Jeśli można zatrudnić więcej lekarzy, to trzeba to zrobić. Nie za rok, a już. Rak nie poczeka grzecznie w kolejce. Nie poczeka serce.

Te lądowisko to takie nasze kolejne Pendolino, których pełno było za czasów rządów PO. Ginie w tym wszystkim esencja szpitala: pacjent i lekarz. Lądowisko nie zastąpi personelu. Chyba że dzięki nowemu lądowisku więcej pacjentów będzie trafiać do Olsztyna i Elbląga. Faktycznie, w takiej sytuacji zatrudnienie nowych lekarzy nie jest potrzebne, zastąpi ich helikopter, który z dachu szybko przetransportuje chorych do lekarza w Olsztynie.

Pamiętam doktora Olszewskiego, który sprawdzał mi krzywiznę kręgosłupa za pomocą własnych dłoni i oczu. Bez prześwietlenia i drogich sprzętów. Człowiek jest największą wartością każdego zakładu pracy. Również szpitala, przychodni, stolarni, urzędu i szkoły. Co z tego, że jakaś przychodnia ma piękne ściany, jeśli pracują w niej przeciętni lekarze?

Studiowałem w Toruniu i miałem kompleks mało ważnego uniwersytetu. Od drugiego roku chciałem się przenieść na UW. Jeden z wykładowców zauważył, że w warszawskim instytucie filozofii brakuje nawet kredy do prowadzenia zajęć. No i co z tego? Przecież nie kreda uczy!

Czy słaby lekarz z najlepszym sprzętem zoperuje lepiej niż wybitny lekarz ze słabym sprzętem? Doktor Olszewski i wielu innych tworzyło dawny szpital. Leczyli mimo fatalnych warunków, powszechnej wilgoci ścian i dziurawych okien. No i co z tego, że dziś szpital jest piękny, skoro brakuje lekarzy i zespołu?

Donald Trump pokonał New York Times, CNN i wiele innych gazet i telewizji. Okazało się, że rzeczywistość, w której Pani Clinton wygrywa, jest wirtualna. Przegrana była szokiem dla liberalnych dziennikarzy i polityków. Podobnie jest w naszym powiecie. Niektórzy dziennikarze i felietoniści piszą, że nasz powiat osiąga same sukcesy, a szpital jest powodem do dumy. Tak jak PiS i Trump wygrali wybory dzięki ludziom i przeciwko liberalnym mediom, tak i nasz powiat za dwa lata przekona się, że ludzie myślą inaczej niż zaprzyjaźnione media.

Naturalnie, czytając ten felieton, ktoś powie, że przecież autor siedzi u Żylińskiego i też bije mu brawo. Tyle że ja wiem, że mnóstwo ludzi ma problem z dostaniem się do lekarza, wiem, że ludzie dojeżdżają do szkoły i pracy PKS. Wiem, że ludzie mają problem z przeżyciem miesiąca, nie stać ich na leki, na czynsz, na rachunki.

Bieda to nie efekt niezaradności. Bieda może być wynikiem świadomych działań władz. Tak jak kolejka do lekarza. Można tę kolejkę zmniejszyć, ale można też powiedzieć, że ludzie powinni się leczyć prywatnie i budować kolejne, piękne ściany.

Która rzeczywistość jest prawdziwa? Ta kolorowa, piękna, pełna sukcesów? Czy może ta biedna, chora i zapomniana?

Każdy ma pewnie swoją prawdę, ale tak długo, jak człowiek nie ma dostępu do lekarza specjalisty, a jednocześnie niektóre media mówią, że szpital to oaza sukcesu, to widać, że mamy do czynienia z czystą propagandą.