Niestety, bo mała to przyjemność, znów swój felieton poświęcę nowym władzom miasta iławskiego, chociaż wiele bym dał, żeby zająć się jakąś lżejszą tematyką. Szkoda, ale nie da rady, co musicie jako-tako zaakceptować.

Nowy burmistrz Iławy Jarosław Maśkiewicz tłumaczy ludziom, iż dotychczas nie podejmuje w wielu kwestiach żadnych wiążących decyzji (za wyjątkiem napadu na Nową Wieś), bo nie ma jeszcze obycia i rozeznania w wielu panujących przepisach i unormowaniach, jakie to obycie było udziałem jego poprzednika. Prosi więc o cierpliwość, bo na pewno kiedyś złapie w wielu kwestiach mniejszą lub większą orientację. A póki co zaszywa się na długie dni i tygodnie w ciszy i głuszy swego gabinetu i proszę go nie niepokoić z byle powodu!

W takie oto mądrości, prawdę mówiąc, nie uwierzyłem początkowo. A może przeinaczam sens wypowiedzi pana Maśkiewicza... Skądże znowu! Apel o taką absurdalnie uzasadnioną cierpliwość mieszkańców Iławy miał miejsce i to nie w ramach jakiegoś prima aprilisu-wcześniaka, tylko wyrażony został najpoważniej! Pytania, w związku z czym, mam dwa.

Po pierwsze. Czy istnieje w wymienionym przypadku coś takiego jak świadomość swoich – wychodzi, że nie najwyższych –kompetencji merytorycznych, czy może trudności te spadły na barki nowego burmistrza niejako powyborczo, gdyż się ich zupełnie nie spodziewał?... W jednym i w drugim przypadku to dla mnie mała katastrofa, bo gdyby rzeczywiście nie miał o tym pojęcia, to aż strach pomyśleć moi drodzy, co jeszcze go zaskoczy przez 4 lata piastowania urzędu (a dodajmy, że poruszamy merytoryczną stronę, nie zaś np. problematykę astrofizyki czy chemii organicznej, o której wyobrażenia – jak wielu z nas – może burmistrz nie mieć).

Po drugie zaś, zauważcie, że przyznał się do owej przykrej słabości człowiek, który zanim został burmistrzem Iławy pracował jako... burmistrz sąsiedniego miasta i to – o ile się nie mylę – przez dwie kadencje!

Rozumiem jeszcze gdyby specyfika miast, powodowana chociażby liczbą mieszkańców, była jakaś krańcowa (np. Lubawa ma 15 tysięcy ludzi, a Iława tylko 500), ale i wtedy oświadczenie takie byłoby dla mnie małym harakiri, bo w polityce – nawet tej idiotycznej jak tutaj – kandydując gdzieś powinno się mieć trochę samokrytyki. Ale teraz stoi mi przed oczyma mój tekst sprzed wyborów, kiedy to zanalizowałem kilka ulotek wyborczych i wyśmiałem tony bzdur (że np. kandydat na radnego ma kwiaciarnię i dobrze prosperuje). Wychodzi więc, iż żaden absurd nie powinien mnie teraz zaskakiwać. Ale radny to radny, a burmistrz to burmistrz!

Wyobraźcie sobie Clintona, który został prezydentem w 1994 roku, będąc do tego czasu gubernatorem biednego i zapyziałego Arkansas (takiej amerykańskiej białostocczyzny), że na początku swej kadencji nie podejmuje żadnych decyzji, unika prasy, a poirytowanym tłumaczy, że nic nie wie o sprawowaniu funkcji prezydenta, bo był gubernatorem i żeby dać mu kilka miesięcy, to on z grubsza się połapie. Skandal czy nie? No to na tym zakończmy pierwszą część naszego spotkania.

Drugą zaś poświęcimy innej perełce ostatnich dni, mianowicie debacie mózgów: czy Iława ma być w przyszłości miastem turystycznym, czy też porzucić te czcze perspektywy?

Przypomina mi to jakiś idiotyczny polski film z lat 70-tych, gdy dyrektor jakiegoś warszawskiego molocha budowlanego dostał premię, bo był na tyle inteligentny, że oglądając makietę nowego osiedla stwierdził, że trochę wadzi tam niewielkie jeziorko, więc proponuje przenieść je bardziej w lewo, a na tym miejscu puścić chodnik i urządzić plac zabaw.

Moim otóż zdaniem, Iławie jeśli coś w końcu wyjdzie na korzyść, to właśnie ta jej – powiedziałbym przepiękną polszczyzną – kurortowatość! Naturalnie można stawiać fabryki mebli, firmy budowlane, stolarnie, drukarnie, wyrzutnie makaronu, mieszalnie pasz na obrzeżach, ale tego diamentem, jakim jest jezioro w centrum miasta, piękna okolica i naprawdę niebrzydkie, bezpieczne i przyjazne miasto. Miasto, do którego nie umywają się jakieś tam zaplute Mrągowa, Mikołajki itp. Tam jednak komuś udało się wyprowadzić owe grody na w miarę szerokie wody, chociaż nie cała okolica przecież pracuje w hotelach, z których te miasta aktualnie słyną.

Jeżeli nowa władza stawia sytuację na zasadzie albo-albo, czyli albo miasto turystyczne, albo przemysłowe, to jest to dla mnie wypowiedź trenera drużyny piłkarskiej: „Albo wszyscy jutro gramy z prawej strony, albo z lewej”. Słowem, co jedno drugiemu przeszkadza? Jedno jest pewne, gdybym ja był burmistrzem, to na swój koszt do oporu gościłbym tych drukarskich gości z Niemiec w „Kormoranie”, niż pozwolił, by ta inwestycja uciekła gdzieś w okolicę. Nie da się Małego Jezioraka wymienić na łąkę pod pastwisko dla nierogacizny, a lasów wokół na monotonne mazowieckie równiny, brzydkie jak samo Mazowsze, zresztą jedno z drugiego wynika...

Poza tym nie zapominajmy, że za każdą władzą ciągnie się po jakimś czasie tzw. fama. Poprzednia ekipa, na czele wiadomo z kim w kraju i za granicą notowana była naprawdę wysoko i z wielkim szacunkiem – to wiem z wystarczającej ilości źródeł i nie będę ich teraz wymieniał, bo szkoda czasu. Działo się tak m.in. ze względu na młodzieńczy wręcz zapał, dziesiątki mniej lub bardziej trafnych inicjatyw, jakie były jej udziałem, z promocją miasta na profesjonalnym, zachodnim powiedziałbym poziomie. Teraz zaś wszystko tak oklapło, że szkoda gadać, a tygodnie i miesiące – jak się być może domyślacie – płyną i płyną. Miło, prawda?